„Bóg (…) według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (1 P 1,3) – czytamy w liście apostoła Piotra. Ów Jezus, oficjalnie syn Marii i Józefa, już w swej młodości zwracał uwagę swą znajomością proroctw, pobożnością i posiadaną mocą Bożą. Był za nią błogosławiony i chwalony przez wielu, a przez innych opluwany, a nawet oskarżany o konszachty z szatanem. Wkrótce znalazł się na ustach wszystkich w Jerozolimie, a apostoł Piotr takie wydał o nim świadectwo: „On grzechu nie popełnił, ani nie znaleziono zdrady w ustach jego. On, gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem, gdy cierpiał, nie groził, lecz poruczał sprawę temu, który sprawiedliwie sądzi. On grzechy nasze sam na ciele swoim poniósł na drzewo (Golgoty), abyśmy obumarłszy grzechom, dla sprawiedliwości żyli,[...]

Wydaje się nam, z perspektywy naszego europejskiego podwórka, że cała ludzkość jest chrześcijańska. Świadczą o tym miliony kościołów i miliony wiernych, nawet w tzw. muzułmańskich krajach. A jednak tysiące z nich, gdy nie są świadkami jakichś nadzwyczajnych wydarzeń lub cudów, obojętnieją. Tysiące z nich, gdy nieszczęścia, choroby, wojny uderzają w ich domy, tracą wiarę – jeśli kiedykolwiek naprawdę byli wierzący. Większość współczesnych nam ludzi zapomina, że Bóg jest wierny swoim, danym nam obietnicom. Zapominają, że Jezus w historii świata naprawdę był niezwykłą postacią, jeżeli już osiem wieków wcześniej prorok Izajasz zapowiadając Jego narodziny (por. Iz 9,5-6) używał określeń, które się stały później rzeczywistością: „Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec odwieczny, Książę Pokoju, (...) który utrwali swą[...]