Jedna z głównych sal wystawowych zamku dawnej kapituły warmińskiej w Olsztynie przedstawia ewangelickie zabytki materialne z terenu Prus po 1525 roku. Jest wśród nich portret Marcina Lutra autorstwa Łukasza Cranacha Starszego, portret księcia Albrechta Hohenzollerna, założyciela pierwszego państwa protestanckiego na świecie, grupa rzeźbiarska Trójcy Świętej z okolic Reszla, z dobrotliwymi i radosnymi twarzami Chrystusa i Boga Ojca. jest też tablica – epitafium księdza Sartoriusa z siedmiorgiem jego dzieci zmarłych podczas epidemii dżumy w 1710 roku w Rydzewie k. Ełku. Niemal trzysta lat temu, 26 maja 1773 roku w tej sali odbyło się pierwsze w Olsztynie nabożeństwo ewangelickie, a obecnie wszyscy zwiedzający mogą zapoznać się z naszymi, ewangelickimi korzeniami tej ziemi. Niebawem, za trzy lata, w roku 2025 czeka nas jubileusz pięćsetletniej[...]

  Gdy jako kapelan szpitalny odwiedzałem chorych współwyznawców, stanąłem pewnego razu przy sędziwym pacjencie. Odniosłem wrażenie, że życie tego człowieka dobiega końca. By wzmocnić go w trudnym dla niego doświadczeniu, przypomniałem mu biblijne obietnice: „jesteś w moich oczach drogi, cenny i Ja cię miłuję” (Iz 43,4) oraz „Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę” (Hbr 13,5). Rozmawialiśmy chwilę. Na zakończenie rozmowy, uśmiechając się do mnie, powiedział słabiutkim głosem: „I grzechów odpuszczenie”. Tamtego dnia wychodziłem ze szpitala zbudowany, rozradowany świadectwem wiary tego beskidzkiego ewangelika. Mogłem o nim wyznać: prawdziwy luteranin! Czy może być coś cenniejszego w doświadczeniu odchodzenia z tego świata nad świadomość uwolnienia od jakiejkolwiek kary za winy, grzechy, za niezliczone kompromitacje wobec[...]

  Miałem problem ze znalezieniem tej jednej, najważniejszej rzeczy, która mnie definiuje jako luteranina. Szczególnie, że nasza tożsamość pełna jest sprzeczności. Gdy jest się ewangelikiem w Polsce, jest się w mniejszości. Ten fakt, zdawałoby się, upraszcza zdefiniowanie własnej tożsamości. Niemal za każdym razem, gdy poznaje się nową osobę lub wchodzi w nowe relacje, bez wzmianki „bo ja jestem ewangelikiem”, nie da się uczciwie przedstawić samego siebie. Tak jest wszędzie: począwszy od luźnej rozmowy przy piwie, przez zawodowe ustalenia terminarza, aż po oficjalne rozmowy rekrutacyjne, gdzie omawiam swoje CV. Wszędzie trzeba się dookreślić: „Jestem Karol Śliwka – ewangelik”. Zadane pytanie nie dotyczy jednak określenia przynależności, tylko tego, co ją definiuje. Tutaj zaczynają się schody. Oczywiście, można uchwycić się[...]