Czym jest dla mnie tożsamość luterańska? Na to pytanie próbuję sobie odpowiedzieć od czasu niecodziennej kłótni na szkolnym korytarzu w 2017 roku. Obchodziliśmy jubileusz 500 lat Reformacji. W gablotce, w dobrze widocznym dla uczniów miejscu, dyrektorka gimnazjum, do którego wówczas uczęszczałem, umieściła gazetkę szkolną poświęconą temu wydarzeniu. Katolickiej części naszej klasy pomysł rozwieszenia na korytarzu kilku plakatów związanych z historią i obchodami jubileuszu Reformacji bardzo się nie spodobał. Dziś uśmiecham się, gdy przypominam sobie tamtą sytuację, ale wtedy do śmiechu mi nie było. Jak się można domyślać, nie byliśmy wystarczająco zorientowani w temacie, żeby móc kulturalnie i merytorycznie dyskutować o tym, czy ewangelicy powinni obchodzić ten okrągły jubileusz, skoro dla części chrześcijan wystąpienie[...]

  Moja tożsamość ewangelicka, jaka ona jest? Często zadaję sobie to pytanie z perspektywy przeżytych lat i doświadczenia w pracy w naszym Kościele. Moja tożsamość, to, kim jestem obecnie, została ukształtowana już w dzieciństwie. Właściwie do czasu rozpoczęcia mojej pierwszej pracy zawodowej, tuż po zakończeniu studiów, nie musiałam się zastanawiać kim jestem i jaka jest moja wiara. Nie musiałam z nikim rozmawiać na temat tego, czemu jestem ewangeliczką i jaka jest różnica pomiędzy ewangelikami i katolikami. Nie znałam żadnego katolika Urodziłam się w Cieszynie i tam też na obrzeżach tego miasta dorastałam. Wkoło nas mieszkali sami ewangelicy. Nie znałam żadnego katolika, jako dziecko nie musiałam chodzić też na pogrzeby więc nie spotykałam się z obrzędem rzymskokatolickim. Na szkółkę niedzielną chodziłam do Hażlacha, cztery[...]

  Wychowywałam się w rodzinie wielowyznaniowej, ta wielowyznaniowość była w każdym pokoleniu od dziesięcioleci. Chociaż pochodzę z regionu, gdzie mniejszości religijne żyją w diasporze, to w mojej rodzinie luteranie przeważali. Członkami najbliższej rodziny byli też prawosławni i katolicy. Od najmłodszych lat miałam świadomość, że jestem ewangeliczką. Nie miałam żadnych oporów przed przyznawaniem się do innego wyznania niż otaczająca większość. Nie zaznałam też żadnych przykrości z tego powodu. Może dlatego, że zawsze potrafiłam nawiązać dialog, wyjaśnić różnice, ale też pokazać, co nas łączy. W rodzinie panował głęboki szacunek dla innych wyznań, innej pobożności i wzajemne poszanowanie obchodzonych świąt. Biblia – wielka, gruba, ciężka księga (tak ją oceniałam w dzieciństwie), z kolorowymi ilustracjami –[...]

  W obecnym świecie coraz trudniej być luteraninem. Nie mam tu na myśli tylko świadectwa, jakie daje chrzest, gdyż być luteraninem tylko według metryki, to nie znaczy być nim z duszy i z serca. A takim właśnie – z duszy i z serca – powinien być każdy prawdziwy luteranin. Być prawdziwym luteraninem to znaczy odważnie i śmiało przyznawać się do swoich korzeni, także tych mazurskich i rodzinnych. Odważnie i śmiało przyznawać się do Ewangelii Chrystusowej, to znaczy mieć ją w życiu za coś najważniejszego i według niej postępować. „Albowiem nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego kto wierzy” (Rz 1,16) – tak wołał apostoł Paweł i tak powinien wołać każdy luteranin. Czy jednak każdy z nas może z ręką na sercu powiedzieć, że się wiary w Boga nie wstydzi? Czy każdy może[...]