Z wielkim smutkiem, przykrością i bólem przeczytałem w „Zwiastunie Ewangelickim” nr 21/2024 artykuł ks. Ryszarda Pierona pod tytułem Warto kontynuować Reformację. Z góry muszę zastrzec, że tej przykrości nie wywołała żadna myśl księdza, to nie był żaden atak na mnie, gdyż z autorem tekstu od lat jesteśmy w przyjaźni. Poruszyły mnie przywołane w tekście fakty, a konkretnie przypomnienie pewnej jego rozmowy ze znajomą z dawnych lat, która z całą rodziną opuściła nasz Kościół. W jej oczach Kościół stał się „kliką wzajemnej adoracji i hipokryzji”. Radzę tekst przeczytać, by zrozumieć podłoże jej decyzji oraz przytoczonej przez księdza jej pełnej goryczy wypowiedzi. Sprawa jest dla mnie, dla nas wszystkich, bolesna: jedna stracona rodzina, stracona dla wielkiej zbawiającej prawdy samego Pana Boga, z powodu jednej małej, gorącej[...]

Wyobraźcie sobie taką sytuację. Król chce zamordować to jedyne dziecko tej uciekającej rodziny, która wie, dlaczego jest prześladowana. Dziecko trzeba ratować, bo ono, jeszcze prawie nikomu nie znane – jest przyszłością, nie tylko dla rodziny, nie tylko dla narodu, ale dla całego świata. Ono jest nadzieją ofiarowaną przez Boga, ono jest miłością dla tego nękanego prześladowaniami małego narodu. Wiedzą, że Boga trzeba słuchać, gdyż „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5,29), więc niezwłocznie, zapewne w pośpiechu, wyruszają. Wybierają drogę prorocką, przez pogański Egipt, mimo wszelkich innych zastrzeżeń ratując Dziecię, które ma żyć dla świata, nie tylko dla rodziny. Dziecię, które ma świat ocalić przed utratą wiary, miłości i nadziei. „A gdy oni odeszli, oto anioł Pański ukazał się we śnie Józefowi i rzekł:[...]

„Chciałabym, żebyśmy wraz ze słowami odzyskali siły i poczucie, że ta wojna jest naszą wojną i że walczymy w niej nie tylko o wolność człowieka, o poczucie bezpieczeństwa, o prawo do radości i godnego życia. Że walczymy także o bibliotekę, o książkę bez cenzury, o wolność słowa i prawdziwą informację. O wolne uniwersytety i naukę, i wolną wyobraźnię” – czytam we fragmencie przemówienia Olgi Tokarczuk po otrzymaniu dyplomu doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego. Jakże potrzebne były wtedy takie ostre, drapieżne słowa, dotyczące rzeczywistości, każdego z nas i każdego dnia walki o wolność państwa i obywateli. Wtedy i nie tylko wtedy były potrzebne, także wówczas, gdy mój ojciec, Rudolf Dominik, robotnik fabryki w Sosnowcu, pomaszerował jako ochotnik do Legionu Polskiego, by razem z Józefem Piłsudskim zdobywać[...]