Lubię czytać teksty Pascala. Ten siedemnastowieczny genialny matematyk a zarazem filozof, którego dzieła, takie jak Myśli czy Prowincjałki, przyniosły ważne odkrycia w nauce matematyki, ale i w myśli religijnej świata, były nie tylko we Francji przyczyną burzliwych naukowych i pseudonaukowych dyskusji, ale też ataków różnego rodzaju hipokrytów. Dlatego ucieszyłem się, gdy z samego rana, zgodnie ze swym zwyczajem sięgnąłem po książkę Z Biblią na co dzień i pod datą 24 stycznia znalazłem jego dwa krótkie, ale pełne treści zdania, wymagające od czytelnika głębokich przemyśleń. Cóż może bowiem znaczyć: „Znajomość Boga bez znajomości własnej nędzy przynosi pychę”? Przecież w naszym kraju najczęściej spotykamy ludzi, którzy afiszują się takim znawstwem. Wiemy jednak, że każdy człowiek jest grzeszny, a więc i uwikłany w[...]

  Dziwne mamy czasy. Z jednej strony racjonalizm, a nawet panujący materializm (nie łączmy ich w jedność, gdyż to byty odmienne). Z drugiej, chaos poglądów i światopoglądów, począwszy od społecznych, aż po religijne. Osobiście nie lubię tego słowa „religijne”, gdyż każdy człowiek inaczej je tłumaczy. Nie potrzeba sięgać do innych religii, na przykład religii Wschodu, ale w obrębie samego chrześcijaństwa dla jednych będzie to Jezus i Ewangelia, dla innych celebracja rytuału. Dla jednych tylko czysta wiara, dla innych uczucia i cuda. Dla jednych codzienna więź z Bogiem przez Jego Słowo i modlitwę, dla innych adoracja i znak krzyża, itd. Gdzieś w tym zgiełku tradycji i przyzwyczajeń znika istota autentycznej wiary i miłości oraz ich owoce, zastąpione w dyskursie społecznym przez rzekome ideologie genderów czy ekologów, zwane przez[...]

  Mam nadzieję, że Jarosław Makowski wybaczy mi, że te dwa słowa tytułu wyrwałem z tekstu jego felietonu. Świetnie odpowiadają panującemu obecnie trendowi znacznej części społeczeństwa, szczególnie młodzieży: by się nie wychylać, nie angażować, gdyż i tak niczego nie zmienimy. Lepiej słodko spoczywać w tak zwanym „tumiwisizmie”. Branie w obronę niesłusznie atakowanych jest w pewnych środowiskach nietaktem, bo to przecież „nie nasi”. Obojętność, brak racjonalnej oceny i krytyki wielu zjawisk społecznych i politycznych jest tłumaczona racją stanu – osławioną w czasach PRL-u „jednomyślnością moralno-polityczną”, wzorem patriotycznej postawy. Takie postawy jakże słusznie ocenił amerykański dziennikarz Walter Lippman: „Gdzie wszyscy myślą tak samo, nikt nie myśli zbyt wiele”. Bezmyślne społeczeństwa zawsze otwierały[...]