„Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze, z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości, starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju: jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania; jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkich i we wszystkich. A każdemu z nas dana została łaska według miary daru Chrystusowego”. Ef 4,1-7
Apostoł Paweł zachęca do zachowania jedności. Kwestie jedności powinny szczególnie charakteryzować Kościół Jezusa Chrystusa – nie powinno w nim być miejsca na bezsensowne rozłamy czy zwalczanie siebie nawzajem ze względu na piastowane stanowisko czy rolę społeczną. Kościół powinien być miejscem pojednania, niesienia Ewangelii i pomocy materialnej. Zostajemy przez apostoła zachęceni do postępowania w sposób godny, czyli z cichością, pokorą, z cierpliwością, znosząc jedni drugich. Niestety, bardzo daleko nam do realizacji tego przesłania. Być może, podobnie jak w efeskim zborze, naszą społeczność rozbija egoizm, a przecież jesteśmy wezwani do bycia jednością!
Myślę, że dobrym sposobem na jej osiąganie, jest sama pomoc, wynikająca z serca. W Biblii znajdujemy ponad 200 fragmentów dotyczących pomocy i pomagania. Ten obraz jest kluczowy dla biblijnego nauczania o ludzkiej ograniczoności i potrzebie pomocy z zewnątrz. Najdoskonalszym źródłem pomocy dla człowieka jest Bóg, jednak nie jest On jedynym źródłem pomocy. Funkcję taką pełnią również ludzie, stowarzyszenia, fundacje czy też inne jednostki pomocy diakonijnej. Pomoc, jaką okazuje człowiek wierzący, nie jest nacechowana podporządkowaniem sobie osoby, której się pomaga ani nie ma na celu poniżenia jej, ale wypływa ona z wewnętrznego przekonania i słuchania Ewangelii.
Jedną z najbardziej znanych nam organizacji, która niesie wsparcie i pomoc finansową, jest Bratnia Pomoc im. Gustawa Adolfa. Dzięki niej parafie otrzymują wsparcie finansowe, aby móc podjąć remonty kościołów i domów parafialnych, którym inaczej nie byłyby w stanie podołać. Trzeba też pamiętać, że święto Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa jest przypomnieniem walki o wolność religijną ewangelików żyjących w trudnych czasach. Potrzeby i dzisiaj są wielkie, remonty kościołów czy innych obiektów parafialnych są bardzo kosztowne, często ze względu na ich zabytkowy charakter czy kulturowe walory. Wielu parafii nie stać na ich odrestaurowanie czy też naprawę, wystarcza tylko na bieżące funkcjonowanie. Dzięki działaniom Bratniej Pomocy zrobiono już bardzo wiele, dlatego też należą się słowa wdzięczności tym, którzy kontynuują misję w praktyce w myśl słów apostoła Pawła z Listu do Efezjan: „starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju: jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania”.
Jedno ciało oznacza Kościół Jezusa Chrystusa, którego przesłaniem jest jedność w różnorodności. Ciało daje jedność ograniczoną, na co wskazuje Duch przypominający nam o celu Kościoła, którym jest nasze zbawienie przez Jezusa Chrystusa. W jednej nadziei jesteśmy wezwani do wzajemnego wspierania się w sposób materialny i duchowy, poprzez dbanie o nasze wspólne dziedzictwo i prawowierne głoszenie Słowa Bożego. Jak co roku zbieramy na słuszne cele, by pomóc tym, którzy tego potrzebują, by umacniać naszą wiarę w fundamentalnych słowach, że Bóg jest jeden i jest najwyższym źródłem pomocy. Niech nasze tegoroczne zbiórki będą wyrazem naszej jedności z tymi, którzy tego najbardziej potrzebują. Niech Bóg błogosławi dzieło pomocy. Amen.
Święto Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa
Odezwa Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa
„Zwiastun Ewangelicki” 11/2020
