Podczas drugiej wojny światowej jeden z moich krewnych, jak większość Ślązaków w tym czasie, wcielony został przymusowo do armii niemieckiej. Wysłano go najpierw do Włoch, a następnie do Francji. W domu pozostała żona z trojgiem dzieci, na małym, półtorahektarowym gospodarstwie. Z pomocą sąsiadów i dalszej rodziny jakoś sobie radziła, aby przeżyć. Codzienne modlitwy zanoszone w intencji męża utrzymywały ją w nadziei, że wojna wkrótce się skończy, a on powróci do domu i znowu wszystko będzie jak dawniej. Jak kiedyś opowiadała, modlitwa była dla niej i dzieci jedynym i najlepszym lekarstwem na tęsknotę za mężem i ojcem. Również listy otrzymywane co pewien czas od niego z frontu podtrzymywały ich na duchu. Mijały kolejne miesiące. Różnymi kanałami nadchodziły ze świata wieści, że może niedługo wojna się skończy, co nastrajało[...]

Każdego dnia, kiedy wychodzimy z domu, zdarza się nam spotykać ludzi, których widzimy po raz pierwszy. Często nic o nich nie wiemy. Zdarzają się też sytuacje, że spotykamy kogoś, kogo znamy od dawna. Czasem nie możemy uwierzyć, że jest to ten sam człowiek, o którym mieliśmy wypracowaną opinię. Zastanawiamy się wtedy: „Jak to jest możliwe, że on tak się zachowuje lub wypowiada? Przecież znaliśmy go jako zupełnie innego człowieka. Nic o nim nie wiemy”. Niedawno, gdy byliśmy z żoną w pewnym mieście, przytrafiła nam się taka sytuacja. Gdy przyszliśmy na parking, zobaczyliśmy człowieka, poruszającego się nieporadnie o kulach. Było widać, że każdy krok sprawia mu kłopot. Pierwszą naszą myślą było, że jest to człowiek bezdomny. Skromnie ubrany, a na dodatek wyposażony w dwie torby. Czyż nie mogło być zasadne takie myślenie o[...]