Zbliżał się koniec roku szkolnego. Adam z pozytywnym wynikiem zaliczył maturę i w myślach widział już siebie na upragnionych studiach prawniczych. Już na luzie poszedł do szkoły. Ostatnie dni stanowiły okazję, aby jeszcze spotkać się w gronie kolegów, zanim rozjadą się do różnych miast, każdy na swoją uczelnię. Kiedy Adam przyszedł do szkoły, zobaczył, że jeden z kolegów, którego najbardziej nie lubił, chwali się posiadaniem najnowszego modelu telefonu. Już od dawna szukał okazji, aby w jakiś sposób upokorzyć tego kolegę i teraz postanowił, że musi go zestresować. Okazja się nadarzyła. Gdy ten w czasie przerwy wyszedł z sali do toalety, zostawił telefon na półce pod stolikiem. Niepostrzeżenie dla pozostałych kolegów Adam zabrał telefon nielubianego kolegi do kieszeni z postanowieniem, że później gdzieś go podrzuci. Miał[...]

Gdy przychodzi opamiętanie po niewłaściwym zachowaniu lub pochopnym skierowaniu do bliźniego krzywdzących słów, chciałoby się to wszystko cofnąć, lecz nie można już tego uczynić. Jednak nawet z takiej sytuacji jest wyjście. Można wypowiedzieć słowa, które jak klucze otworzą furtkę pojednania:  „Wybacz mi”, „Przepraszam”. Motto: „Miłość cierpliwa jest i dobrotliwa, nie myśli nic złego, wszystko znosi”. 1 Kor 13,4-7 Możemy wówczas czasem oczekiwać, aby przebaczenie natychmiast stało się faktem. Kiedy tak będziemy oczekiwać z nadzieją, że ta zasmucona osoba, którą zraniliśmy przykrym słowem, wszystko nam zaraz odpuści, to jednak może okazać się, że odwróci się od nas niespodziewanie i nie podając ręki na zgodę – odejdzie. Czyżby zawiodła nas nasza nadzieja, gdy myśleliśmy, że uzyskamy przebaczenie? Dlaczego[...]

  Podczas drugiej wojny światowej jeden z moich krewnych, jak większość Ślązaków w tym czasie, wcielony został przymusowo do armii niemieckiej. Wysłano go najpierw do Włoch, a następnie do Francji. W domu pozostała żona z trojgiem dzieci, na małym, półtorahektarowym gospodarstwie. Z pomocą sąsiadów i dalszej rodziny jakoś sobie radziła, aby przeżyć. Codzienne modlitwy zanoszone w intencji męża utrzymywały ją w nadziei, że wojna wkrótce się skończy, a on powróci do domu i znowu wszystko będzie jak dawniej. Jak kiedyś opowiadała, modlitwa była dla niej i dzieci jedynym i najlepszym lekarstwem na tęsknotę za mężem i ojcem. Również listy otrzymywane co pewien czas od niego z frontu podtrzymywały ich na duchu. Mijały kolejne miesiące. Różnymi kanałami nadchodziły ze świata wieści, że może niedługo wojna się skończy, co nastrajało[...]