Polecamy

miniatura
Polecamy Widzenia własne
/
Edyta Badura

Trwała radość

Słownik języka polskiego definiuje radość jako „uczucie wielkiego zadowolenia, wesołości, wesoły nastrój, uciechę, rozradowanie, szczęście”. W Wikipedii czytamy, że to „stan emocjonalny, który wyraża w świadomości uczucie całkowitego spełnienia”. Radość jako emocja pojawia się nagle, łączy się z pobudzeniem, może osiągać dużą intensywność, ale jest przejściowa. MOTTO: „Czym jest prawdziwa radość? Kiedy naprawdę jestem radosny? Człowiek chyba wtedy jest naprawdę radosny, kiedy ma pewność, że ktoś go kocha”. ks. Jan Twardowski Od dzieciństwa uczymy się rozpoznawać emocje, nazywać je i niejako panować nad nimi. Jest to nauka niezwykle ważna. Pomaga budować lepsze relacje, regulować własne reakcje, radzić sobie z trudnościami. Radość jako przyjemna emocja bywa z przyjemnością zwykle łączona. Warto jednak spojrzeć[...]

miniatura
Co jest po co
/
ks. Bogdan Wawrzeczko

Czy rolą Kościoła jest wychowywać?

„Tata powiedział, że nie ma czasu na takie głupoty” – stwierdziło dziecko. Jakie było pytanie? Katechetka, wiedząc, że dziecko samo na szkółkę niedzielną nie przyjdzie, jeśli rodziców nie będzie w kościele, zapytała chłopca, dlaczego nie chodzi do kościoła. Pytanie o to, co jest po co w Kościele, można tu sformułować nieco inaczej. Co jest czyją rolą albo – co jest czyją odpowiedzialnością w Kościele? Chciałbym, żebyśmy zdefiniowali rolę rodziców i zobaczyli, czym ona różni się od roli duchownego, katechety czy innej osoby zaangażowanej w Kościele. Jestem przekonany, że tak jak szkoła nie jest od wychowania dzieci, ale ma przekazać kawałek potrzebnej wiedzy i może najwyżej wspomagać wychowanie, tak Kościół nie jest od chrześcijańskiego wychowania naszych dzieci. Dlaczego chcecie ochrzcić dziecko? Wyobrażam sobie, że[...]

miniatura
Widzenia własne
/
Edyta Badura

Spójrzmy oczyma duszy

Zmysł wzroku pełni w naszym życiu niezwykle ważną rolę. Dzięki niemu orientujemy się w przestrzeni, sprawnie wykonujemy codzienne czynności, swobodnie się poruszamy i zdobywamy wiedzę o świecie. Wystarczy na chwilę zamknąć oczy i spróbować wykonać jakąś zwykłą czynność, by docenić wartość wzroku. MOTTO: „Zwróć swój wzrok na Jezusa! Jak wielki jest twarzy tej czar! Urok ziemskich spraw dziwnie zblednie wnet w blasku Jego miłości bez miar”. Helen H. Lemmel Aktywne spostrzeganie jest pierwszym etapem rozwoju inteligencji oraz uczenia się komunikacji językowej. Wzrok noworodka jest jeszcze słabo rozwinięty, widzenie pozbawione jest głębi. Rozwój funkcji widzenia przechodzi wiele ważnych etapów już w pierwszym roku życia. Pod koniec tego okresu większość dzieci widzi już podobnie jak osoby dorosłe. Warunki procesu widzenia Jednak[...]

miniatura
Widzenia własne
/
Edyta Badura

Usłyszeć szept Bożej miłości

Zmysł słuchu – zdolność do odbierania i rozróżniania dźwięków, czyli drgań cząsteczek powietrza. Dzięki niemu możemy komunikować się z innymi, reagować na różnorodne sygnały dźwiękowe, cieszyć się muzyką. Możemy słuchać i być słuchani. „Mów do mnie Panie,chcę słyszeć Cię,przyjąć od Ciebieco masz dla mnie.Nie chcę się chować,lecz w Tobie skryć.W cieniu Twym Panie chcę iść.Święty, Potężny jesteś Panie naszprzed Tobą dziś możemy staćdzięki łasce, nie dzięki nam samym”. Mate. O Dźwięki odbieramy dzięki narządowi, jakim jest ucho. Fale dźwiękowe zbierane przez małżowinę uszną kierują dźwięki do przewodu słuchowego prowadzącego do ucha środkowego. Fale uderzając w błonę bębenkową wprowadzają ją w drgania. Ich wzmocnienie następuje dzięki dotarciu do kosteczek słuchowych. Fale docierają do ucha[...]

miniatura
Polecamy Przy Róży Lutra
/
bp Marian Niemiec

Dzieci, wakacje, zbawienie

„Oto dzieci są darem Pana” czytamy w Psalmie 127. Całkowicie zgadzam się z tym stwierdzeniem. A skoro są darem od samego Boga, to ten dar trzeba kochać, troszczyć się o niego, dbać o jego szczęście. Myślę, że 99% rodziców tak czyni. Na czym jednak polega ta miłość i troska? Marcin Luter napisał w Drogowskazach chrześcijanina na każdy dzień słowa, które są aktualne i w naszych czasach, i powinny być ostrzeżeniem oraz wskazówką dla rodziców. Reformator zauważył, że w domach pojawia się fałszywie rozumiana miłość, która zaślepia opiekunów. Ona sprawia, że rodzice większą uwagę zwracają na ciało swych dzieci niż na ich duszę. „Najgorszą rzecz, jaką mogą rodzice uczynić, to zaniedbanie swoich dzieci, pozwalanie im na przeklinanie, przysięganie, uczenie się sprośnych słów czy piosenek i życie według własnej woli. Niektórzy[...]

miniatura
Widzenia własne
/
Edyta Badura

Tata, ojciec, tatuś

  Tata. Jakie obrazy maluje we mnie to słowo? Jakie myśli przepływają przez moją głowę? Jakie pojawiają się uczucia? W jaki sposób relacja z ojcem przekłada się na moje życie? Czy mam świadomość, jak ważną rolę odgrywa ojciec w życiu dziecka? Może jesteś ojcem – czy wiesz, jak jesteś ważny? Motto: „Albowiem każdy dom jest przez kogoś budowany, lecz tym, który wszystko zbudował, jest Bóg”. ks. Wilhelm Busch To, jakimi jesteśmy ludźmi, ale też jakimi rodzicami, w dużym stopniu wynika ze wzorców wyniesionych z własnej rodziny. Obecnie rodzina znajduje się pod wpływem rozległych przemian społeczno-kulturowych, które w istotnym stopniu wpływają na postrzeganie macierzyństwa i ojcostwa. Przemiany wzorca rodziny Jeszcze do niedawna role były wyraźnie podzielone. Kobieta miała zajmować się domem, a mężczyzna zarabiać pieniądze i[...]

miniatura
Polecamy Widzenia własne
/
Edyta Badura

Prezenty

Nadszedł czas radosnych świąt Bożego Narodzenia. Czas, gdy przez krótką chwilę udaje się nam spojrzeć na świat oczami dziecka. Czas zrozumienia dziecięcego entuzjazmu i spontaniczności skłania do refleksji nie tylko nad dzieckiem, które wciąż mieszka w nas samych, ale przede wszystkim nad człowiekiem, który od narodzenia mieszka w dziecku. Większość dorosłych, tak jak i dzieci, lubi dostawać prezenty. Święta wszystkim się z prezentami kojarzą, z tą różnicą, że dzieci głośno o tym mówią, a dorośli nieco ciszej. Czy prezent to tylko prezent? A może jednak aż prezent? Współczesna psychologia stoi na stanowisku, że rozwój psychiczny człowieka trwa przez całe życie, od poczęcia aż do śmierci. Rozwój ten nie jest przypadkowy i chaotyczny, ale przebiega według swoistego rozkładu jazdy. W związku z tym pewne wydarzenia w życiu[...]

miniatura
Polecamy Widzenia własne
/
Edyta Badura

Jak oswoić złość?

  Wyobraźmy sobie, że jest upalny dzień, samo południe w piątek. Rodzice z dwójką dzieci samochodem przedzierają się przez zatłoczone miasto. Psuje się klimatyzacja, samochód z drogi podporządkowanej wymusza gwałtowne hamowanie, w samochodzie rozlewa się kawa. Dzieci zaczynają marudzić. Motto: „Gniewajcie się, ale nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym”. Ef 4,26 Z powodu robót drogowych samochód staje w korku. Właśnie w tym momencie młodszy syn potrzebuje skorzystać z toalety. Na tylnym siedzeniu zaczynają nawarstwiać się płacze i krzyki, dzieci kłócą się o zabawkę – małego słonika, który jeszcze minutę wcześniej samotnie leżał między fotelami nie zwracając niczyjej uwagi. Struna złości z każdą chwilą naciąga się coraz mocniej i mocniej. Mały słonik okazuje się jej katalizatorem. Struna pęka.[...]

miniatura
Widzenia własne
/
Edyta Badura

Czas na swobodną zabawę

  Zabawa to „wszelkie czynności, które bawią i pozwalają przyjemnie spędzać czas” – głosi Słownik języka polskiego PWN. Dla wielu rodziców takie ujęcie zabawy może ją dyskwalifikować jako mało atrakcyjną w rankingu ofert zajęć rozwijających niezliczone kompetencje dzieci. Zabawa jawi się jako strata czasu, marnowanie potencjału. W świecie dzieci zdominowanym przez szkołę, prace domowe, wszelkiego rodzaju zajęcia dodatkowe, zabawa spada na dalszy plan, a czasem niestety nawet całkiem z niego wypada. Wincenty Okoń – polski pedagog, specjalista w zakresie dydaktyki i pedeutologii – definiował zabawę jako „działanie wykonywane dla własnej przyjemności, oparte na udziale wyobraźni, tworzącej nową rzeczywistość. Choć działaniem tym rządzą reguły, których treść pochodzi głównie z życia społecznego, ma ono charakter twórczy[...]

miniatura
Widzenia własne
/
Edyta Badura

Gdy mówimy „nie”

  Nie – to nieodmienna część mowy zwana partykułą. Jako wykładnik zaprzeczenia z niektórymi częściami mowy piszemy ją łącznie, z innymi rozdzielnie. Wielu z nas sprawia to niemały kłopot. Podobnie jak życie z partykułą „nie” bez poczucia winy czy smutku. Partykuła „nie” to jedna z ulubionych części mowy małych dzieci, którą często my – dorośli – skutecznie, krok po kroku, wykreślamy z ich słownika bądź nadajemy jej pejoratywny wydźwięk wrzucając do worka niegrzeczności. Dumnie uśmiechamy się, gdy wszelkie bunty, głosy sprzeciwu, zostają ujarzmione i oddalone. Z kolei, gdy tego „nie” zabraknie w sytuacji bezwzględnie go wymagającej – bijemy się w pierś. Jak wygląda nasze życie z „nie”? Łącznie czy rozdzielnie? Co przekazujemy naszym dzieciom? Czy dostrzegamy absurd niektórych naszych wychowawczych[...]

POLECAMY TAKŻE
Bóg i My Polecamy
/
ks. Sebastian Madejski

Wspólnota Zmartwychwstałego

Kultura Polecamy
/
ks. Paweł Meler

Prawda przebija serce

Polecamy Rok wyznania wiary
/
ks. Michał Walukiewicz

Czym jest w praktyce?