Najczęściej jest tak, że lata mijają nam szybko, a my, jak stwierdza psalmista, „ulatujemy”. Czasem jednak może się zdarzyć rok tak inny, tak niezwykły i pełen wydarzeń, że mamy wrażenie, iż mógłby zastąpić nawet kilkadziesiąt lat życia. Tak było w przypadku Roku służby dla Pana, w którym uczestniczyłam 40 lat temu, od jesieni 1983 do jesieni 1984 roku. Ten szczególny rok zdarzył się w moim życiu w najbardziej odpowiednim czasie. Właściwy czas Jako dwudziestolatka, po pierwszym roku studiów ekonomicznych, nie miałam sprecyzowanych życiowych planów. Niosłam ciężar przeżyć z dzieciństwa związanych z rozwodem moich rodziców, a potem alkoholizmem mojego ojczyma. Desperacko poszukiwałam miłości, poczucia bezpieczeństwa i sensu życia. Postanowiłam nie kontynuować studiów i 17 września 1983 roku, gdy diakonat obchodził jubileusz[...]

Moje drogi życiowe były dziwne, mieszkałam w okolicach Słupska. Przyjechałam na Śląsk Cieszyński, gdzie poznałam mamę ks. Marcina Lukasa. Ona zabrała mnie w lipcu do Dzięgielowa na ewangelizację. Tam się spotkałam z siostrami diakonisami. Usłyszałam od nich, że można się zgłosić do diakonatu na jeden rok. Zgłosiłam się i nie żałuję. To był dobry rok. Moje życie nie było łatwe, bo moja mama umarła, gdy miałam 13 lat. Ja też nie byłam łatwa. Siostry jednak nauczyły mnie życia na co dzień. W Bielsku poznałam s. Wandę Korfanty. Bardzo ją polubiłam. Trochę pomagałam, gdzie mogłam, ale już po Roku służby dla Pana. Poznałam też s. Martę z Miechowic. Tam pracowałam w domu opieki dla osób starszych „Ostoja Pokoju”. Potem wyjechałam do Niemiec, gdzie się urodziłam. Mam dalej kontakt z Dzięgielowem. Co roku bywałam na Tygodniach[...]