Jestem przekonana, że dziś, w 2021 roku, cztery lata po obchodach 500 lat Reformacji, dla ewangelików będących mniejszością w państwie o charakterze wyznaniowym, zwłaszcza dla żyjących w diasporze, najważniejszym przejawem tożsamości, nie tylko luterańskiej, jest nieugięte trwanie w poczuciu odrębności, przy zachowaniu pełnej aktywności społecznej i zawodowej. Jest to wyzwaniem. Oczywiście, chodzi nie tylko o poczucie odrębności, ale i praktykowanie jej w tych postawach etycznych, które nazywane są ewangelickim etosem. Istotne jego cechy to niezmiennie: dążenie do tego, aby być rzetelnym, uczciwym, cenić wartość pracy jako powołania człowieka oraz wartość edukacji oraz być użytecznym i pomocnym dla innych. To także dążenie do miłości ogarniającej całe Boże stworzenie. Rzecz nie w patetycznych deklaracjach, lecz w wytrwałym[...]

  „Z Bogiem, z Bogiem każda sprawa – tak mawiali starzy”. Tymi słowami rozpoczyna się jedna z najpiękniejszych bodaj pieśni w Śpiewniku ewangelickim. Jeśli mówimy o naszej tożsamości, to ich przywołanie jest uzasadnione. Tożsamość luterańska to przede wszystkim ciągłe dążenie do powierzenia swojego życia Bogu, dążenie, mimo upadków i zwątpień, które są przecież udziałem wielu z nas. W smutku, czy w radości, cokolwiek wokół się dzieje, jako luteranie powinniśmy konsekwentnie powierzać Bogu każdą sprawę, utożsamiając się z Jego wolą. Dla mnie stanowi to podstawowy przejaw luterańskiej tożsamości. W przytoczonym wcześniej fragmencie pieśni autor używa określenia „starzy”, które jeśli zauważyć, że pieśń pochodzi z pierwszej połowy XIX wieku, niesie znaczną dozę zaufania i szacunku. W moim przekonaniu, ważnym[...]