Jestem człowiekiem. Jestem zupełnie przeciętną kobietą. Moja droga mogłaby być drogą każdego z was. Urodziłam się, by kochać. Późno to zrozumiałam, choć wydaje mi się, że zawsze to wiedziałam. Wiedzieć bowiem, to nie to samo, co uświadomić sobie, co przekuć w czyn. „Celem pielgrzymki jest drugi pielgrzym”. Olga Tokarczuk, Bieguni Rozmowy o Bogu były codziennością Od dziecka sprawy boskie podążały za mną. Jako mała dziewczynka pobożnie, co niedzielę uczestniczyłam w mszy świętej. Biegałam nawet na poranne roraty, wlekąc szalik po lodowatej drodze. Bóg był dla mnie kimś wyjątkowym, ale też kimś, kogo bardzo się bałam. Z perspektywy czasu myślę, że ten strach kierował moje kroki do comiesięcznych spowiedzi, wiernego siedzenia w kościelnej ławce, uczęszczania na religię, ściskania paciorków różańca. Moja mama[...]

  Pierwszy raz zetknąłem się z Kościołem ewangelickim na lekcjach historii w gimnazjum. Moja nauczycielka zainteresowała mnie tym tematem. Potem Reformacją zacząłem interesować się w drugiej klasie liceum. Przeprowadziłem na religii lekcję na ten temat. Gdzieś tam już rodziła się we mnie myśl, że można inaczej wierzyć w Boga – po ludzku! Na początku nauki w liceum nie miałem potrzeby chodzenia do kościoła – przeszedłem przez indywidualizację mojej wiary, przytłaczały mnie nieludzkie dogmaty Kościoła Rzymskokatolickiego, których nie mogłem pojąć. Miłość i prawa człowieka Później trafił mi się ksiądz katecheta, który utwierdził mnie w przekonaniu, że coś jest nie tak, że nie nadaję się do katolickiego Kościoła. Stosował na lekcjach religii mowę nienawiści, straszył, że skoro popieramy Strajk Kobiet, to nie da nam[...]

  Nie urodziliśmy się ewangelikami. Nie wzrastaliśmy w tym wyznaniu, nigdy też przed decyzją o zmianie wyznania nie znaliśmy żadnych ewangelików ani nie uczestniczyliśmy w ewangelickim nabożeństwie. Oboje z mężem zostaliśmy wychowani w tradycji i wyznaniu rzymskokatolickim. I właśnie owa tradycja, bardziej niż wiara, stała się w pewnym momencie głównym elementem naszego życia. Pierwszą Komunię Świętą pamiętam bardziej z uwagi na piękną białą sukienkę, którą wtedy dostałam, białe pantofle używane i lekko cisnące w stopy oraz włosy kręcone dzień wcześniej na papiloty tak twarde, że ciężko było w nich spać. To były lata osiemdziesiąte. W tamtych czasach wszystkie uroczystości od ślubu aż po pogrzeb odbywały się w domu, nikt nie zamawiał dla ośmiolatki cateringu ani limuzyny, a fotograf był luksusem, na który było stać[...]