Gdy jako kapelan szpitalny odwiedzałem chorych współwyznawców, stanąłem pewnego razu przy sędziwym pacjencie. Odniosłem wrażenie, że życie tego człowieka dobiega końca. By wzmocnić go w trudnym dla niego doświadczeniu, przypomniałem mu biblijne obietnice: „jesteś w moich oczach drogi, cenny i Ja cię miłuję” (Iz 43,4) oraz „Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę” (Hbr 13,5). Rozmawialiśmy chwilę. Na zakończenie rozmowy, uśmiechając się do mnie, powiedział słabiutkim głosem: „I grzechów odpuszczenie”. Tamtego dnia wychodziłem ze szpitala zbudowany, rozradowany świadectwem wiary tego beskidzkiego ewangelika. Mogłem o nim wyznać: prawdziwy luteranin! Czy może być coś cenniejszego w doświadczeniu odchodzenia z tego świata nad świadomość uwolnienia od jakiejkolwiek kary za winy, grzechy, za niezliczone kompromitacje wobec[...]

Słowniki języka polskiego słowo tożsamość wiążą z następującymi określeniami: być takim samym, identycznym, w wielu przypadkach bardzo podobnym. W odniesieniu więc do tożsamości luterańskiej być luteraninem, rozumianym jako pewien wzór, znaczy być człowiekiem o sprecyzowanych cechach osobowości i charakteru. I tu niezbędne jest odwołanie się do przeszłości. Szczególnie jest to ważne, gdy chodzi o ewangelicyzm – luteranizm kształtowany przez wieki na ziemi cieszyńskiej, może szczególnie w czasach kontrreformacji. Szczególne miejsce w tym procesie zajmuje literatura religijna. Mam tu na myśli Biblię, oba Katechizmy Marcina Lutra, a szczególnie Kazania albo Wykłady porządne świętych ewanieliy niedzielnych ks. Samuela Dambrowskiego. Ta postylla, zwana Dambrówką, miała kilkanaście wydań, pierwsze miało miejsce w Thurniu (Toruniu) w 1620[...]