Słowo Boże

miniatura
Słowo Boże
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Głód i nadmiar

„Czy nie chodzi o to, by dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić do domu biednych, bezdomnych, zobaczyć nagiego i przyodziać, i nie odwracać się od swego krewnego?”. Iz 58,7; BE Dzielić swój chleb z głodnym, gdy zaczyna brakować go w Europie, nie mówiąc już o świecie – co nam to przywodzi na myśl? Przekonanie: były gorsze czasy, jakoś to będzie. Albo: inni mają gorzej, mnie to nie dotyczy, jestem zabezpieczony, bezpieczna? Pamiętam pewne kazanie, gdy ksiądz poprosił, żeby co siódma osoba wstała, a wówczas kaznodzieja powiedział do każdej z nich: „Ty nie żyjesz, umarłeś z głodu”. W ten sposób chciał uzmysłowić sytym słuchaczom problem głodu na świecie. Wedle najnowszych danych co roku umiera z głodu 9 milionów ludzi. Dramat śmierci głodowej, głodu i niedożywienia narasta. Szczęśliwa mężatka nie może pocieszać wdowy –[...]

miniatura
Kultura
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Trzy miniatury na środek lata

- literackie stronice Herrnhut Ktoś mi bliski wybiera się do Herrnhut. Wyjazd grupy PTE z jaworzańskiej parafii. Rozmawiamy telefonicznie o historii polskiej wersji Losungen, czyli Z Biblią na co dzień, która ukazuje się na naszym rynku wydawniczym od 1975 roku. Iwona Holeksa, bo o niej mowa, pyta o różne szczegóły. Ma opowiedzieć wycieczkowiczom o historii edycji „dodatku do Kalendarza Ewangelickiego” – jak wciąż z uporem maniaka powtarzają niektórzy duchowni. Ja od dawna, ona od niedawna – współredagujemy w czteroosobowym składzie polską wersję tego przewodnika biblijnego, poszerzając pozycję o niedzielne, krótkie refleksje biblijne. Mamy świadomość, że towarzyszy on rzeszom chrześcijan różnych wyznań. To wielka odpowiedzialność. Iwonka wciąż zadaje pytania, ja otwieram worek wspomnień. Czuję się jak Matuzalem, bo pojawia się tyle[...]

miniatura
Słowo Boże
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Sola Scriptura

„Fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus”. 1 Kor 3,11 Jest obraz. Jakaś dziwna rama w kolorze starego złota o zaskakującym ornamencie. Osobliwy obraz. Jak życie. Jest rama i tło – trzeci, drugi i pierwszy plan. Tak jak życie. Jak pole minowe. Nie przewidzisz, na co i kiedy staniesz. Dzięki Bogu, są znaki, by nie zginąć! Na obrazie wyrażone w postaci symboli. Jest Słowo Boże. Sola Scriptura! Tylko Pismo! Dziś szczególne. Chociaż zawsze jest szczególne i ważne. W dniu, kiedy przywołuję wydarzenie sprzed ponad 500 lat, jest mi to Słowo i ramą, i tłem, i planem na życie. Dotykam ramy. Delikatnie palcami staram się odczytać jej fakturę. Tak. To ściśle ze sobą zespojone kamienie. Równo ociosane. Mocna podstawa. To nic, że w kolorze starego złota. To przecież fundament. Nic[...]

miniatura
160 lat Zwiastuna
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Zwiastun. Mój Zwiastun

Pisać, czy nie pisać? Dzielić się z Czytelnikami, czy zostawić dla siebie tych kilka obrazów związanych z obecnością Zwiastuna w moim życiu? Czy to jest na tyle ważne, by odkryć, przypomnieć pewne fakty i nazwiska? A może ważne! Choćby dla jednego kogoś, kto wczyta się w krótkie migawki? Obraz pierwszy. Dom babci Zuzanny w Jaworzu. Wakacje wczesnego dzieciństwa. I pewna celebra. Przynoszenie egzemplarza „Zwiastuna” z kościoła, gdy w kuchni już pachniało rosołem i mizerią, i młodymi ziemniaczkami. I szacunek babci do słowa pisanego. Jej zaczytanie, a później, rok w rok, oprawianie egzemplarzy czasopisma w roczniki. I moje myszkowanie w pokoju wujka Gustawa, brata taty, który na stałe mieszkał na Zaolziu w Czechach, ale w rodzinnym domu pokój koło strychu był do jego wyłącznej dyspozycji. Zapach zgromadzonych tam wielu książek i grubych[...]

miniatura
Moje Eben-Ezer
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Aksamitki, kosze jabłek i siano

– czyli o świętości i… pamięci węchowej W pamięci najpierw pojawia się zapach aksamitek, których bujnymi rzędami ogrodnik Jan Michał sumiennie obsadzał drogę do baraku „Eben-Ezer”, jak nazywano powojenny budynek diakonatu. Zapach, zapach, zapach. To moje pierwsze mocne skojarzenie wiążące się ze świętością tego miejsca. Wspólne zdjęcie przed Domem Sióstr po jego poświęceniu Następnie woń jabłek z naszego dużego sadu, które jako dziewczynka woziłam siostrom na dwukołowym wózku, by miały obfitość tego, z czego robi się przetwory na zimę. Prośbę mamy i babci spełniałam z radością, bo przy okazji myszkowałam po zakamarkach „Eben-Ezer”. Pod pretekstem szukania drogi powrotnej z kuchni do wyjściowych drzwi, krążyłam od piwnic po korytarze i hall na parterze z pięknym kominkiem, na gzymsie którego stały śliczne dzbanki[...]

miniatura
Słowo Boże
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Zobaczyć niewidzialne

„I został przemieniony przed nimi, i zajaśniało oblicze jego jak słońce, a szaty jego stały się jak śnieg białe”. Mt 17,2 Święto Przemienienia Pańskiego, dzień 6 sierpnia, ma dla mnie szczególne znaczenie. Ciche, niezauważalne w Kościele luterańskim, nie zawsze zrozumiałe, niemal zapomniane święto. Dla mnie osobiście nadzwyczajny dzień! Wydarzenie, którego obraz – jak genialna ikona Trójcy Świętej Andrieja Rublowa – skupia mą uwagę na czymś nieuchwytnym, irracjonalnym, mistycznym. W zasięgu ręki, na nocnej szafce, przechowuję ważne dla mnie kartki, zdjęcia, widokówki. Jedną z nich jest fotografia Przemienienia, ikony z początku XV wieku, przypisywana Andriejowi Rublowowi, wykonana w technice tempery na desce. Obecnie znajduje się w Soborze Zwiastowania na Kremlu w Moskwie. Temat przemienienia Chrystusa jest jednym z najważniejszych w[...]

miniatura
Polecamy W jasne dni i grozy czas
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Wyraźny znak

W numerze 24/2022 ogłosiliśmy konkurs literacki, w którym zachęcamy do refleksji nad Bożą obecnością w naszym życiu. Opiekę i prowadzenie Wszechmogącego uświadamiają nam często dopiero zagrożenia, takie jak niedawna pandemia czy tocząca się tuż za granicą wojną, ale niekiedy też zwyczajne, codzienne wydarzenia.Poprosiliśmy uczestników o wybranie jednego lub dwóch istotnych momentów życiowych, w których poczuli wyraźnie, że Bóg jest z nimi, wspiera ich, chroni i prowadzi. Zanim upłynie termin nadsyłania prac, publikujemy pozakonkursowe teksty naszych autorów, których temat W jasne dni i grozy czas zainspirował do własnych przemyśleń. Poniżej pierwszy z nich. Lato 1963 roku. Jestem małą dziewczynką. Przy stole, podczas posiłku, rodzice często rozmawiają o tym, co dzieje się w szpitalu. Tata – ordynator oddziału zakaźnego – opowiada[...]

miniatura
Słowo Boże
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Czy dostrzegamy ten cud?

„Wtedy idzie Jezus z nimi do ogrodu zwanego Getsemane i mówi do uczniów: Siądźcie tu, a Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił. I wziął z sobą Piotra oraz dwóch synów Zebedeuszowych, i począł się smucić i trwożyć. Wtedy mówi do nich: Smętna jest dusza moja aż do śmierci; pozostańcie tu i czuwajcie ze mną. Potem postąpił nieco dalej, upadł na oblicze swoje, modlił się i mówił: Ojcze mój, jeśli można, niech mnie ten kielich ominie; wszakże nie jako Ja chcę, ale jako Ty. I wrócił do uczniów, i zastał ich śpiących, i mówił do Piotra: Tak to nie mogliście jednej godziny czuwać ze mną?”. Mt 26,36-40 Sześć niedziel pasyjnych widzę jako sześć stopni w drodze wiodącej na miejsce zwane Golgotą i jeszcze dalej, prowadzącej do otwartego o wielkanocnym brzasku grobowca. Sześć niedziel, zwanych po łacinie, od początkowych słów[...]

miniatura
Polecamy Widzenia własne
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

O poezji i jedności

  Od czasu do czasu wertuję moje zeszyty z notatkami z wielu lat. Nadałam im nawet tytuły: Sielskie-anielskie?, Silva rerum (Las rzeczy), Ultima thule (Kraniec świata), In aqua scribis (Piszesz na wodzie), Das Geheimnis (Tajemnica). Zapisywałam w nich cytaty, wiersze, myśli, modlitwy różnorodnych twórców, które w danym momencie były mi bliskie i dla mnie ważne. I o dziwo, dziś okazują się wyjątkowo aktualne lub przeciwnie, zaskakująco dalekie. Dzięki tym zeszytom mogę śledzić różne fazy moich zainteresowań i fascynacji. Zatrzymuje mnie jeden szczególny wiersz. Autorem jest Jerzy Harasymowicz (1933-1999), którego prochy rozsypano nad bieszczadzkimi połoninami. Pochodzenie narodowościowe i wyznaniowe poety jest dosyć złożone. Harasymowiczowie mieli korzenie ukraińskie, być może ormiańskie. Mimo polonizacji rodziny, zachowali świadomość swego[...]

miniatura
Rok tożsamości luterańskiej
/
diakon Aleksandra Błahut-Kowalczyk

Korzenie

Czy istnieją postawy, cechy, zasady, zwyczaje, a nawet przedmioty, na podstawie których możemy stwierdzić, że coś jest luterańskie lub że ktoś jest luteraninem? Współczesność wciąż stawia przed nami w tym zakresie nowe wyzwania. Zapytaliśmy zatem różnych osób w Kościele, świeckich i duchownych, co – i dlaczego – jest według każdego z nich najważniejszym przejawem tożsamości luterańskiej? W Roku tożsamości luterańskiej przez publikację tych wypowiedzi chcemy jak najszerzej zaprezentować to zagadnienie i pokazać bogactwo luteranizmu.   Co – i dlaczego – jest dla mnie najważniejszym przejawem tożsamości luterańskiej? Trudne pytanie. Tożsamość luterańska jest pewnym zbiorem doświadczeń wielu pokoleń ewangelików na przestrzeni pięciu wieków, ale nie odważę się pisać w ich imieniu. Dziś – moja perspektywa. Tożsamość[...]

POLECAMY TAKŻE
Młody Kościół Polecamy
/
Redakcja Młody Kościół

Wiara w erze Internetu

Polecamy Przemyślnik
/
ks. Tymoteusz Bujok

Samoreformowanie. Poradnik

Bóg i My Polecamy
/
ks. Paweł Meler

Czy Bóg nas znajdzie?