W parafii luterańskiej w Bydgoszczy 30 października 2022 r. świętowano 125 lat kościoła Zbawiciela. Był to czas wspólnej modlitwy pełnej wdzięczności za społeczność, którą tworzą tamtejsi parafianie i sympatycy.
Nabożeństwo tak wspominają jego uczestnicy. „Szybkie obliczenia w pamięci pozwalają stwierdzić, że nasz kościół jest niemym świadkiem wydarzeń rozgrywających się na przestrzeni aż trzech wieków! Z tej okazji, wraz z licznie zgromadzonymi parafianami i sympatykami parafii, uczestniczyliśmy w uroczystym nabożeństwie pod przewodnictwem proboszcza ks. Marka Loskota. Liturgię swoim śpiewem wzbogaciły dzieci, a także nasz muzyczny zespół, czyli Bydgoski Chór Ewangelicki Pro Domini” – napisał Jakub Kwintal, dyrygent chóru.
Podczas zajęć szkółki niedzielnej zatytułowanej Jak widzę nasz kościół dzieci tworzyły prace plastyczne, które można było oglądać po nabożeństwie. Najmłodsi, z kolorowych liter ułożyli przed ołtarzem napis 125 lat kościoła Zbawiciela.
Po nabożeństwie wszyscy uczestnicy spotkali się w Luterańskim Centrum Parafialnym. Oprócz gulaszu i tortu na parafian czekał konkurs z wiedzy biblijnej i o kościele. „Wszyscy zdaliśmy celująco egzamin z wiedzy o naszym kościele, czym zasłużyliśmy sobie na niejeden kawałek tortu” – wspomina Marta Wiśniewska.
Parafia jest społecznością żywą, skonsolidowaną i aktywną w codziennej pracy, nie zamyka się we własnym gronie, a od chwili powstania Luterańskiego Centrum Parafialnego w 2015 roku stała się jeszcze bardziej widoczna i otwarta. W budynku działa Ewangelickie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe, które wraz z parafią uczestniczy w życiu społecznym miasta.
Historia kościoła Zbawiciela
Projektantem kościoła był berliński architekt Heinrich Seeling. Prace budowlane rozpoczęto 28 marca 1896 r., kamień węgielny położono 19 maja, a już 27 października następnego roku kościół poświęcił ks. dr Johannes Hesekiel. Wzniesiono go na planie krzyża z szeroką, dwuprzęsłową nawą, nieznacznie wysuniętym transeptem i krótkim prezbiterium. Przewidziano 434 miejsca siedzące na dole i 295 na emporach. Koszty budowy okazały się wyższe niż zakładano i zamknęły się kwotą 160.000 ówczesnych marek.
Zwartą i oszczędną bryłę kościoła ożywia wieża z zegarem, pierwotnie zwieńczona wysokim namiotowym hełmem oraz proste w formie, niezbyt okazałe trójkątne szczyty prezbiterium i transeptu. Hełm wieży i wysoki dwuspadowy dach kościoła były kryte dachówką. Wejście główne zdobi barwna mozaika przedstawiająca Chrystusa – Dobrego Pasterza. Oświetlenie zapewniają okna w ostrołukowych arkadach, umieszczone na wysokości empor. Wnętrze kryte jest podwieszonym drewnianym beczkowym stropem, wspartym na betonowych łukach.
Niemal w komplecie zachowało się pierwotne wyposażenie wnętrza – ołtarz w formie prostej, ceglanej ostrołukowej arkady z metalowym krzyżem, mosiężna chrzcielnica, drewniana ambona, organy i długie ławy.
Okno nad ołtarzem wypełnia barwny witraż z centralnym wyobrażeniem postaci Chrystusa, z Bogiem Ojcem i gołębicą Ducha Świętego w tle, któremu towarzyszą czterej ewangeliści ze swoimi symbolami. W 2013 r. poddano go konserwacji. Okna boczne ozdobiono oszczędniejszym oszkleniem o motywach geometrycznych. Witraż nad ołtarzem ufundowało bydgoskie Towarzystwo Pań im. Gustawa Adolfa.
25-głosowe organy zbudowane zostały w 1897 r. przez znany zakład organmistrzowski Wilhelma Sauera z Frankfurtu nad Odrą. W 1941 r. zostały rozbudowane przez firmę Josef Goebel z Gdańska. W 2013 r. instrument przeszedł gruntowny remont.
Zgodnie z pierwotnym zamiarem, w 1901 r. wokół kościoła powstało obszerne i malownicze założenie ogrodu – skweru według projektu Konrada Neumanna, dyrektora Ogrodów Miejskich. Było to zarazem miejsce rekreacji dla okolicznych mieszkańców.
„Zwiastun Ewangelicki” 22/2022