„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód. I rzekł Bóg: Niech stanie się światłość. I stała się światłość. I widział Bóg, że światłość była dobra. Oddzielił tedy Bóg światłość od ciemności. (…) Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi. I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich. I błogosławił im Bóg, i rzekł do nich Bóg: Rozradzajcie się i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną; panujcie nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad wszelkimi zwierzętami, które się poruszają po ziemi!”. 1 Mż 1,1-4,26-28
Niedziela Jubilate nie tylko poprzez swoją łacińską nazwę, ale przede wszystkim poprzez poruszaną w biblijnych tekstach tematykę zachęca do szczególnej i wyjątkowej radości. Ta radość, do której jesteśmy zachęcani, to nie jest zwykłe cieszenie się, uśmiechanie, czy też wesołe żartowanie. Niedziela ta zachęca, abyśmy radośnie wysławiali i chwalili Boga. Teoretycznie rzecz ujmując większość z nas, w tym zachęceniu do radosnego wysławiania i chwalenia Boga nie widzi niczego skomplikowanego. Nawet wydaje się nam, że jest to rzecz oczywista i łatwa. Kiedy jednak popatrzymy na to z perspektywy praktycznej, to niestety często okazuje się, że to takie oczywiste i proste nie jest. W naszej codzienności, w zapracowaniu i zagonieniu często zapominamy, aby podziękować Bogu za to, co od Niego otrzymujemy. Zapominamy także o tym, że wszyscy jesteśmy powołani do grona Bożych reprezentantów, i że powinniśmy dzielić się z innymi Dobrą Nowiną o Bożej łasce i miłości. To jest zadanie, o którym nie możemy zapominać, szczególnie, że wśród wszystkich ziemskich stworzeń jesteśmy wyjątkowi, ponieważ zostaliśmy stworzeni na Boży obraz i podobieństwo. Niestety z powodu grzechu pierwszych ludzi pomiędzy człowiekiem – czyli także nami – a Bogiem powstała ogromna przepaść. Człowiek nie był w stanie o własnych siłach jej pokonać. Jednak na nasze szczęście nie musieliśmy nic w tej sprawie robić, ponieważ Bóg „tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (J 3,16).
Nasz Stwórca tak niezmiernie nas wszystkich kocha, że poświęcił Jezusa „jako baranka niewinnego i nieskalanego” (1 P 1,19), abyśmy Jego ranami zostali uleczeni. Dzięki ofierze Jezusa i Jego poświęceniu, nad tą ogromną przepaścią oddzielającą człowieka od Boga został zbudowany cudowny most i każdy z nas może z niego skorzystać. Musimy jednak pamiętać o tym, że nic nie dzieje się w naszym życiu automatycznie. Jeżeli chcemy przejść przez ten most i jeżeli chcemy skorzystać z danej nam szansy, to musimy prawdziwie uwierzyć, że Bóg nie jest tylko naszym Stwórcą, który powołał nas do życia, ale że On pragnie także naszego zbawienia. Musimy być pewni tego, że Bóg nie chce nas karać, ale że chce nas uratować. On nie chce naszej zguby, ale dla każdego i każdej z nas chce jak najlepiej. Czy nie jest to powód, który może motywować nas do radosnego wysławiania i chwalenia Boga? Czy naprawdę nie należałoby okazać Bogu choć odrobinę wdzięczności?
Szukajmy każdego dnia co najmniej kilku powodów do radości i wdzięczności Bogu. Zapisujmy je. Ich odnajdywanie pomoże nam w szczerej i autentycznej radości w umacnianiu więzi z Bogiem.
Psalmista zaleca: „Radośnie wysławiajcie Boga, wszystkie ziemie! Opiewajcie chwałę jego imienia, śpiewajcie mu pieśń pochwalną! (…) Niechaj cała ziemia korzy się przed tobą, niech śpiewa i opiewa imię twoje! (…) Radujmy się nim! Panuje w mocy swojej na wieki. (…) Błogosławcie, narody, Boga naszego i ogłaszajcie głośno chwałę Jego!” (Ps 66,1-2.4.6-8). Amen.
„Zwiastun Ewangelicki” 9/2022
