miniatura

„Pamiętaj o swoim Stwórcy za dni młodości, (…) zanim przyjdą lata, o których powiesz: nic mnie już nie cieszy; zanim mrok zaćmi słońce, światło, księżyc i gwiazdy, a chmury powrócą po deszczu. Wówczas strażników domu chwyci drżenie i przygarbią się potężni wojownicy, kobiet przy żarnach ubędzie, a te, co patrzą oknem, zaciągną zasłony (…) Ulotne, jakże ulotne – mówi Kohelet – wszystko jest takie ulotne”. Kz 12,1-3.8 (BE)

Uwielbiam układać puzzle! Szukać wzorów, dopasowywać do siebie elementy – z każdym kawałkiem mozolnie, ale wytrwale, zbliżać się do celu, jakim jest odtworzenie obrazka umieszczonego na pokrywie pudełka. Niestety jednak czasem zdarza się, że układając 999. puzzel, okazuje się, że nie mogę skończyć układanki, bo brakuje ostatniego elementu.

Jestem przekonany, że każdy, kto kiedykolwiek układał puzzle, poznał to uczucie zawodu, rozczarowania i świadomości zmarnowanego czasu. Nagle okazuje się, że cała praca poszła na marne, bo obraz, bez tego ostatniego fragmentu, jest niekompletny. I nieważne, że wszystkie pozostałe idealnie do siebie pasują, że poświęciliśmy wiele godzin na układanie – gdy nie mamy brakującego elementu, poznajemy smak goryczy.

Myślę, że mądry nauczyciel – autor Księgi Kaznodziei Salomona, zwanej też Księgą Koheleta, chciał przekazać podobną prawdę w swoich rozważaniach o ludzkim życiu. Czytając jego księgę, dowiadujemy się, że w swoim życiu wypróbował wiele dróg w poszukiwaniu trwałego szczęścia i sensu ludzkiego bytu: rozkosz, przyjemność, bogactwo, mądrość, pracę i trud.

Jednak pomimo tych wszystkich doświadczeń, mimo tego, czego zaznał, nad czym się trudził, nie odnalazł tego, czego szukał. Zamiast tego doświadczył zawodu i rozczarowania. Wszystko podsumował hebrajskim słowem hevel, które powtarza się w jego księdze jak refren aż 38 razy. Słowo hevel, zazwyczaj tłumaczone jako marność, dosłownie oznacza jednak dym lub parę, a więc coś ulotnego, niemożliwego do uchwycenia.

Ulotne, jakże ulotne – mówi – wszystko jest takie ulotne”. Wszystkie przyjemności świata, cała ludzka mądrość jest ulotna (Kz 2,1.15), bo nieraz w jednej chwili, wskutek różnych nieprzewidzianych wydarzeń można to wszystko stracić. Życie ludzkie jest jak hevel, jak gonitwa za wiatrem.

Czyżby więc autor księgi po swoich doświadczeniach stał się absolutnym pesymistą lub wyznawcą nihilizmu? Nie! W obliczu przemijania, kruchości oraz nieprzewidywalności naszego życia kluczową rolę odgrywa brakujący element. Kaznodzieja radzi: „Pamiętaj o swoim Stwórcy. Pamiętaj, to znaczy: ufaj Bogu, polegaj na Nim w każdej sytuacji. On będzie naszą podporą, gdy przyjdzie nam się mierzyć z przemijalnością rzeczy wokoło, przemijaniem naszego świata, który znamy.

Siedemnastowieczny filozof i matematyk Blaise Pascal twierdził podobno, że człowiek posiada w sobie „pustkę na kształt Boga”. I tylko Bóg może ją wypełnić. Używając metafory puzzli, można stwierdzić, że Bóg jest brakującym elementem w układance naszego życia. Tym, który pozwala nam znaleźć sens i szczęście pośród niepewności i kruchości codziennego dnia.

Pamiętaj o swoim StwórcyOn jedynie może sprawić, że nasza układanka nie będzie hevel. Amen.

20. Niedziela po Trójcy Świętej

„Zwiastun Ewangelicki” 20/2021