„Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem stróżów: przez cały dzień i przez całą noc, nigdy nie umilkną. Wy, którzy wyznajecie Pana, nie milczcie! I nie dajcie mu spokoju, dopóki nie odbuduje Jeruzalemu i dopóki nie uczyni go sławnym na ziemi! (…) Przechodźcie, przechodźcie przez bramy, gotujcie drogę ludowi! Torujcie, torujcie ścieżkę, usuwajcie kamienie, podnieście sztandar nad ludami! Oto Pan ogłosił aż po krańce ziemi: Powiedzcie córce syjońskiej: Oto nadchodzi twoje zbawienie, oto jego zapłata idzie z nim, a jego nagroda jest przed nim. I nazwą ich ludem świętym, odkupionymi Pana, a ciebie nazwą »Poszukiwaną«, a nie miastem porzuconym”. Iz 62,6-7.10-12
Nadzieja odbudowy Jeruzalem towarzyszy prorokowi Izajaszowi. Cudowna odbudowa świętego miasta jest zakorzeniona w obietnicy i przymierzu Boga z ludem wybranym. Nowe założenia są oparte na miłości Boga do narodu izraelskiego. Powraca myśl o naprawie murów, postawieniu na nich straży, zabudowie bram, powstaniu nowych dróg, usunięciu gruzu i stworzeniu nowego krajobrazu mającego cieszyć oko mieszkańca Jerozolimy. Sztandary są symbolem odnowy miasta i duchowości. Okrzyki mają zwiastować nadzieję tętniącego życia w obrębie miejskich murów. Wszystko to ma prowadzić do miejsca kultu, do Miejsca Świętego, którym jest świątynia Pańska.
Mając to w pamięci możemy dziś zadać sobie pytanie, czym dla nas są ewangelickie obiekty sakralne, czyli nasze kaplice i kościoły? Czym są nasze domy parafialne i plebanie? Jaką pełnią rolę w naszym życiu? Czy też jesteśmy w stanie o nie zadbać? Zapewne są miejscami zgromadzeń ludzi wierzących, gdzie naucza się Ewangelii i należycie udziela sakramentów.
Innym ważnym obrazem Kościoła są wznoszone w przeszłości budowle, które należy utrzymywać w należytym porządku i czystości. Kościół jest miejscem wspólnego świętowania, modlitwy, oddawania chwały Bogu. Jest jak dom wypełniony rodzinną wspólnotą powstałą w wyniku wiary w Syna Bożego Jezusa Chrystusa. Podobnie jak w rodzinie, także w Kościele wzajemna bliskość i związki są podtrzymywane, jeśli członkowie odnoszą się do siebie z miłością i troską. Akcent pada na postępowanie członków domu Bożego. Apostoł Paweł w Liście do Galacjan napisał „Przeto, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary” (Ga 6,10). Ta idea i ten cel przyświeca Bratniej Pomocy imienia Gustawa Adolfa (BPGA), która zajmuje się prowadzeniem misji wyrażającej się w zbiórkach finansowych na potrzeby remontowe obiektów kościelnych. Działania te prowadzą nas do jedności Kościoła i wspólnej odpowiedzialności za dziedzictwo, którym zarządzają parafie. Potrzeb jest wiele, ponieważ to, co materialne, ulega degradacji, a to co jest użytkowane, wymaga renowacji lub remontu. Dlatego też za przykładem apostoła Pawła, który prowadził zbiórkę na rzecz ubogich w Jerozolimie, możemy wszyscy razem przyłączyć się do tej dobrej i ważnej misji, którą prowadzi BPGA.
Takie przedsięwzięcia miały już swój początek w pierwszych zborach. „A co do składki na świętych, to i wy czyńcie tak, jak zarządziłem w zborach Galacji. Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę” (1 Kor 16,1-2). Zbiórka apostoła Pawła organizowana w pogańskich zborach na rzecz ubogich chrześcijan w Jerozolimie symbolizuje jedność Kościoła względem tych, którzy tej pomocy od wspólnoty potrzebują. Dzisiaj również mamy możliwość działania w imię jedności, w imię Jezusa Chrystusa. Możemy zebrać się i wspólnie uczynić coś dobrego dla innych. Możemy zadbać o dobro otrzymane z Bożej ręki. Niech wraz za działaniem w szczytnym celu, którym jest zbiórka na rzecz potrzebujących, idzie dziękczynienie Bogu i chwalenie Go za wsparcie otrzymywane z Bratniej Pomocy. Niech Pan Bóg błogosławi tę misję w naszym Kościele i zachęci nasze serca do składania ofiary dla będących w potrzebie. Amen.
Święto Bratniej Pomocy im. Gustawa Adolfa
„Zwiastun Ewangelicki” 10/2021
