miniatura

  Dwa słowa – poza miłością chyba najpiękniejszeDelikatne i kruche ciche i ulotneA przecież tak ważne i dojrzałeJak słowa ryte na pomnikachKtóre nigdy z wiatrem nie ulecą.Wdzięczność i dziękczynienie z serc stale płynąceNiosące słodycz i nadziejęKojące dusze zbolałe cierpiąceGdyż to Bóg je przynosi do myśli i na usta kładzieBy służyły chorym i zmęczonymSłowem życia Te dwa słowa winny być zawsze ściśle ze sobą związane. Pierwsze – to miłe, że ktoś pamięta, utrzymuje kontakt, pisze, dzwoni lub odwiedza. Wyrazy wdzięczności zawsze winny się łączyć z podziękowaniem, gdyż za pamięć należy się podzięka. Wdzięczność i dziękczynienie wierzących nie są aktami wymuszonymi, wzorcami tradycji czy grzecznością kurtuazji, ale z reguły porywem serca. Szczególnie w diasporalnej wspólnocie, gdzie każdy kontakt z innymi wierzącymi[...]

Musisz się zalogować aby zobaczyć zawartość. Proszę . Nie masz konta? Przyłącz się