Kiedy myślę o Dziękczynnym Święcie Żniw, pierwszym skojarzeniem, które przychodzi mi do głowy, jest radość i dziękczynienie. Dorastałam na wsi, która w czasach mojego dzieciństwa była typowo rolniczą miejscowością, w tamtych czasach to nabożeństwo, gwarowo nazywane „żniwowe kozani”, było dla mnie wielkim wydarzeniem. Pamiętam, jak w rodzinnym gospodarstwie zawsze najdorodniejsze okazy warzyw i owoców były przeznaczane na przystrojenie świątecznego ołtarza. Dary przyniesione do kościoła odzwierciedlały urodzaj, widać było od razu, co w tym roku pięknie obrodziło, a co się „nie podarzyło”, czyli dało słaby plon. Piękne i pachnące bochenki chleba i kołacze, czyli drożdżowe słodkie wypieki, okazałe i udekorowane snopy zboża dopełniały całości. Śpiewając pełną piersią: „Rolnik pracował wiosną, latem w polu, siał[...]
Musisz się zalogować aby zobaczyć zawartość. Proszę Login. Nie masz konta? Przyłącz się
